De ultieme fietservaring
Dushanbe - Khorog
Na een lange tijd van radiostilte ben ik hier dan toch terug. In Khorog waren er internetproblemen en in Murgab was geen elektriciteit waardoor jullie op jullie lauweren moesten rustten tot Kashgar. Ja, dat lees je goed! Ik ben goed en wel in China toegekomen. Maar daarover later meer in volgende blogberichten.
Na Dushanbe werd de schijn nog een 100-tal km opgehouden met een perfecte asfalt baan. Geleidelijk aan won de weg hoogte door een rivier stroomopwaarts te volgen. Eigenlijk verliepen de eerste 2 dagen niet zo goed. Eerst was er de hightech fietscomputer die plots de geest gaf en ik elke winkel in de eerste 5 km afliep op zoek naar een nieuwe batterij. Uiteraard vond ik die niet, maar dat was ook het probleem niet. Nadat eerder mijn Ipod niet meer echt bruikbaar was (batterij gaat nog zo'n 2u mee), had ik nu geen muziek en geen cijfertjes meer om me bezig te houden. Gelukkig bevind ik me in Tadjikistan. Een land die met z'n natuurpracht dat deel voor zijn rekening neemt. Zo zag ik op een gegeven moment meer dan 20 roofvogels boven me!
De 2e dag had ik in het eerste onverharde stuk een platte band. Ik plakte de band, zag dat er nog een 2e gaatje was. Herstelde ook dat, monteer het boeltje terug om te zien dat het mislukt was. Nieuwe binnenband en verder. Of toch niet: ik zag dat ik het fotostatief verloren had. Ik besloot om terug te rijden naar de vorige stopplaats, 2 km bergop. Niets gevonden, traag afgedaald en aan vele mensen gevraagd, maar niet gevonden. Zo verloor ik een pak tijd en in 6 dagen in Khorog geraken, was reeds een moeilijke missie.
Ik reageerde het af op de weg reed goed door. Bij de afslag richting Qalaikhum bood de politie me een slaapplaats aan, maar ik wou toch al proeven van de echte Pamir Highway. Wat bij ons een weggetje naar een boerderij zou zijn, is hier de hoofdverbindigsweg tussen Dushanbe en Khorog. Het werd al donker en ik moest uiteindelijk een halfuur in het donker fietsen. Ik passeerde wat herders, maar merkte eerder hun honden op toen ze me begonnen te volgen. Het was bergop, ik zag enkel de grote stenen, kon ze niet ontvluchten en ze kwamen steeds dichter en dichter met hun luide geblaf. Ik hield halt en schreeuwde het uit. Gelukkig trapten ze het af. Wat later was er een tegenligger en ik zette me aan de kant. Toen ik terug wou vertrekken keek ik naar mijn voet en zag dat die op 10 cm van de afgrond stond. Het was niet zo hoog, zo'n 5 m, maar het zou een erg lelijke val geweest zijn. Ik stond daar voor een hele tijd mezelf afvragend waar ik in godsnaam mee bezig was. In Kaftarguzar, een klein dorpje zonder elektriciteit, vond ik gemakkelijk een slaapplaats en de volgende dag zou ik het tegen de Khaburabot pas (3250m) opnemen.
Het waren mooie dagen en ik was verrast dat ik niet meer dan een t-shirt nodig had. Het was ongeloofelijk prachtig en moeilijk te beschrijven. Daarvoor moet je de foto's maar bekijken.
Ik geraakte in Safedoron, 14 km voor de top, en kon goed uitrusten bij een gastvrij gezin. 's Ochtends had ik een lichte hoofdpijn, maar ik ben niet zeker dat het de hoogte was. De klim was redelijk gemakkelijk: niet stijl, deftige weg maar wel 30 km in totaal. Het was machtig om dichter en dichter bij de besneeuwde toppen te komen. Boven was er een erg spectaculair uitzicht en doordat het niet te koud was, kon ik er lang genieten.
En dan de afdaling! Die was veel steiler dan de klim en de weg was pakken slechter. In het zadel kon ik niet blijven en de beenspieren hadden moeite om alle schokken op te vangen en verkrampten. Het was zo'n daverende en geweldadige afdaling dat ik verwonderd was dat Charlotte en al het ander materiaal niet uit elkaar viel. Ik kon haar perfect rond de keien sturen en soms was er geen andere mogelijkheid dan erover vliegen. Het was de ultieme fietservaring.
Wel had ik de bagage 'Pamirproof' gemaakt met onder andere een extra elastiek over de stuurtas. Op een gegeven moment was er een wat langere, betere baan en ik ging wat sneller. Plots was er een goot. Een knoop van de elastiek kwam los en in de 2e goot vloog alles uit de stuurtas, camera inclusief. Die landde 4 m verder en ik vreesde voor het ergste. Er zit een dikke deuk in de lens, maar gelukkig niet in het glas. Wonder boven wonder werkte de camera nog, maar niet voor lang.
Even later zag ik enkele gieren en arenden onder me en wou een foto maken, maar de camera kon niet meer scherpgesteld worden. Het leek wel of Tadjikistan al mijn electronica zou beschadigen.
Ik daalde verder af en plots steeg een gier ietwat op lanks de bergflank op zoek naar eten. Het prachtige beest passeerde me op 10m. Het was het moment van Tadjikistan.
In Qalaikhum ontmoette ik 2 Engelse fietsers, Jill en Lee, die elkaar onderweg ontmoet hadden. Ze gingen ook naar Khorog dus ik ging hen daar zien.