Murgab - Kashgar: sneeuwpret
Na Murgab begon een geleidelijke klim naar de almachtige Ak Baital pas. Met z'n 4655 m de hoogste van de hele reis.
Erg veel energie had ik niet en ik geraakte dan ook niet meer ver. In Chechekti, een dorp 25 km na Murgab, vond ik een fantastische familie waar ik wat kon uitzieken. Ik kreeg een erg comfortabel bed en de vader kwam nog een reusachtig deken op me leggen. Mijn buik was als een wasmaschine, maar tegen de ochtend was het pakken beter.
De weg ging nog een 50-tal km vals plat omhoog en liep reeds langs de Chinese grens. Voor lunch maakte ik nog eens pasta en de waterfilter werd gedoopt. Redelijk dom om die sinds Belgie al mee te sleuren.
Slechts de laatste 5 km waren steil en na elke 200 m moest ik uitpuffen. Het was al laat toen ik op de top was en ik werd verplicht te kamperen. Dat vond ik eigenlijk wel goed, omdat ik zo het materiaal eens kon testen. De donzen vest ging om het water en de batterijen in de slaapzak.
's Nachts had ik geen koud terwijl het wel -15 graden of kouder werd. Dan was het opnieuw afdalen naar Qarakul en het gelijknamige meer. Daar in home stay geluncht en ik mocht niet betalen! "Turist is good money", lieten ze me weten.
's Ochtends lag er zo'n 5 cm sneeuw. Dat was best fietsbaar en ik dacht dat het niet nodig was om te liften. Later werd het echter onmogelijk te fietsen door een 10-tal cm en natuurlijk dan geen verkeer. Ik stapte, strompelde een km verder tot de Tadjikse grens. Ze keken raar op toen ze een zotte toerist met een fiets zagen toekomen. De douaniers gaven me eten en ik kreeg te horen dat het nog 1.5 km was tot de top. Nu lag er reeds 20 cm sneeuw en het was 20 m strompelen, sleuren en uitpuffen. Ik geraakte op de top en maakte een overwinningsfoto. De afdaling ging niet veel sneller, want het was erg moeilijk om recht te blijven. 5 km en 3 vallen later geraakte ik bij het huis van de sneeuwruimers. Ik zou er blijven tot een auto of truck passeerde om zo naar Sary Tash te gaan. Het duurde echter tot 10u 's avonds tegen dat er 3 camions passeerden en ik mocht gerust meeliften. Het was een wat oudere Mercedes en ik was verbaasd hoe goed de chauffeur het vehikel door de ondertussen 50 cm sneeuw stuurde. Na een tijd begonnen de problemen echter toen de camions keer voor keer vast kwamen te zitten. Veel schep- en duwwerk later kwamen we definitief vast te zitten toen de voorbumper 20 cm onder de sneeuw verdween. De camion voor ons had zich in een zeer benarde situatie gereden en hing met 1 wiel boven de afgrond. Ik durfde amper toe te kijken en gelukkig liep het goed af. Net waar de camions niet meer verder konden, was een huis en het werd een oncomfortabele nacht met iedereeen in een kleine ruimte.
De volgende ochtend hoorde ik dat het slechts 500 m was tot de Kyrgische grens (tussen Tadjikistan en Kyrgystan is 20 km no man's land). Ik pakte de schop en begon mezelf een weg te graven naar de grens om later mijn fiets door te rijden. Het ging echter zo traag dat ik besliste van eerst eens naar de grens te wandelen. Daar legde ik de situatie uit en ze zochten een oplossing voor me. Dat was nodig omdat ik niet alleen het land moest uitgeraken, ik moest dat ook nog eens tegen het eind van de volgende dag doen aangezien mijn visum verliep.
Een oude Russische jeep werd opgebeld om vanuit de basis in Sary Tash (30 km verder) naar de grens te komen en deze fietser in nood helemaal naar Irkeshtam en de Chinese grens (nog eens 80 km verder) te voeren. Het zou me wel een serieuze duit van 130 dollar kosten, maar veel opties had ik niet. Met nog 10 soldaten in de jeep ging het zonder problemen tot Sary Tash waar ik te horen kreeg dat ze me niet naar Irkeshtam zouden voeren. Ze zetten me af aan een hotel en ik zou de volgende dag maar moeten liften. Ik had reeds betaald en het was moeilijk om mijn geld te krijgen. Ik betaalde uiteindelijke 55 dollar.
De volgende ochtend was er niet veel verkeer en de Chinese trucks stopten niet. Een taxi-chauffeur kwam naar me toe en voor 80 dollar wou hij me naar Irkeshtam brengen. Ik ging mijn fiets halen, maar hij volgde me om te zeggen dat Irkeshtam toch gesloten was. Het was dus ook nutteloos om verder te zoeken en ik ging me vervelen in het hotel. Toen ik daar genoeg van had liep ik nog even rond in het dorp, zag een stevige jeep en vroeg of hij me naar de grens kon brengen. Dat was geen probleem, Irkeshtam was open en we konden diezelfde dag nog vertrekken.
Vol goede moed vertrokken we, maar na 10 km passeerden een paar auto's die zeiden dat de weg gesloten was. Ik kon in het huis van de chauffeur slapen, mijn visum verliep en de volgende dag geraakten 40 km verder. Opnieuw hetzelfde liedje: de weg was gesloten en we moesten terugkeren. Ik wou echter niet helemaal tot het dorp terugkeren en sprong op een andere taxi die ging wachten tot de weg vrij was. Ik kreeg wat geld terug, maar was nu zo goed als blut met nog 10 dollar in de portemonnee. Normaalgezien zou na 30 minuten een sneeuwruimer passeren