Sulawesi

Eerste indrukken zijn niet altijd de juiste, maar in Sulawesi heb ik me nooit vergist. Vanuit het vliegtuig kwam een groen berachtig eiland me tegemoet. De eerste lift dat Maja en ik  dan ook te pakken kregen ging door een terrein waar de rivieren nog blauw zijn en de bossen groen. Gecombineerd met ongeloofelijk vriendelijke en behulpzame mensen werd het al snel een favoriet.

Maja terugzien was simpelweg super. We bleven 2 dagen in Palu, bezochten er nog familie van mijn familie in Kalimantan en begonnen dan aan ons liftavontuur doorheen Indonesie.

De eerste dag werd een klein succesje: we werden opgepikt door een organisatie die medicijnen bracht naar de kleine dorpen, konden in een katholiek klooster blijven slapen en vonden later gemakkelijk een lift richting de Togian eilanden, een eilandengroep waar menig reiziger reeds is blijven plakken.

En zo ook wij dus. Na een lange rit in een truck en een ferry van 4 uur was het tijd om eens niets te doen en wat langer op eenzelfde plaats (lees: paradijs) te blijven. Drie dagen werden er vijf en we ontmoetten interessante mede-reizigers.

Een heel nieuwe wereld ging voor mij open toen ik voor de eerste keer een masker opzette om de schouwspelen van het onderwaterleven te bewonderen. Het snorkelen was wat wennen en ik kreeg dan ook m’n portie zoutwater binnen voor die dag.

Na een aantal dagen niets doen gingen we naar een zoutwaterlagoen waar we harmeloze, rode kwallen konden bewonderen. Toch maar even aan de gids vragen om als eerste eentje op te pikken...

Daarna gingen we naar een ander strand waar een kampvuur werd aangelegd en een potje voetbal gespeeld. De hond begon plots hard te blaffen en de gids riep “komt dat zien!”. Bleek dat ze een grote hagedis in het nauw had gedreven. Het beest stond er roerloos bij. De groep vond het een goed idee om het te doden en te bereiden dus pakte ik dan maar de speer om het tegen de grond te spietsen. Het villen duurde door de taaie huid erg lang, maar we slaagde er in het bereidensklaar te maken. De smaak is het beste te vergelijken met kip, maar wat belangrijker is dat ik als niet-vegetarier ook daadwerkelijk een dier kan doden. De logica zelve, maar een logica die in het Westen ver te zoeken is.  

Eenmaal terug aan land ging het transport over de smalle kronkelende bergwegen nog altijd tergend langzaam, maar we konden er wel van genieten. We proberen te liften, maar het verkeer was schaars en bij uitzondering ging het dan ook met taxi of bus.

We komen toe in Toraja, een streek die bekend staat voor de uitgebreide en bijzondere begrafenisceremonies.

In een groep van 6 (gids inclusief) rijden we op scooters de streek af. We zien uiteindelijk een 6-tal typen van graven. Dat het uitgraven van een graf in de rots meer dan een jaar kan duren maakt reeds duidelijk dat men hier erg veel belang en geld hecht aan de uitvaartceremonie.

We krijgen de kans om een ceremonie mee te maken. We zijn niet de enige toeristen en op dergelijke belangrijke familiegebeurtenis voel ik me dan ook niet meteen comfortabel. De vorige begrafenisceremonie dat ik meemaakte in Kalimantan heeft natuurlijk ook nog een sterke invloed. In tegenstelling tot het gehuil en gejoel dat ik daar hoorde, liet men deze keer geen enkele traan. Tien pakjes sigaretten maakte ons bezoek al wat minder ongewenst. Naar schatting waren er zo’n 400 mensen aanwezig. Zo’n 15 zwijnen werden door hen meegebracht als offer en een waterbuffel moest er ook aan geloven. Zo’n buffel weegt al gemakkelijk 500 kg en om dat tegen de grond te zien gaan is best wel spectaculair. Al het vlees werd uiteraard later bereid.

Om af te sluiten gingen we een kindergraf bekijken. Babies tot een aantal maand oud worden teruggegeven aan de natuur. Men maakt een inkeping in een boomstam en plaatst het lijkje daar dan in. De boom herstelt zichzelf opnieuw en neemt zo het lichaampje in zich op. Na jaren blijft slechts een litteken in de schors over.

Daarna ging het liften opnieuw goed en we konden in het huis blijven slapen van de truckchauffeur die ons had opgepikt. De ontvangst van zijn familie was een welgekomen verandering na de laatste tijd in hotels verbleven te zijn. Het partijtje volleybal in de avond hield de spieren los.

Zo hadden we alles gezien wat we wilden zien in Sulawesi en onze timing was perfect aangezien we de ferry konden nemen naar Flores die 2-maal per maand uitvaart. Het reisagentschap bood ons een gratis kamer aan en ’s avonds hadden ze zo een nieuwe tegenstander om deze keer een partijtje ping-pong te spelen.

We hadden reeds een aantal sterke verhalen gehoord over deze soort ferries door volledige overbelading. Dat vormde gelukkig geen probleem, maar de onverluchte, ongekoelde ruimte waar we op een matrasje konden slapen was niet echt het ideale rustoord. Na twee dagen kwamen we dan ook ietwat geradbraakt toe in Labuanbajo, Flores.

Fotoalbum